Centrum kolarskiego świata to Włochy. Od wielu lat mamy tam swojego człowieka. Kolarza z Leszna, który w słonecznej Italii przemierzył już tysiące kilometrów. Znany we Włoszech Hubert Kryś, w Lesznie jest raczej osobą anonimową.

Przygoda Huberta z kolarstwem rozpoczęła się 17 lat temu. Trenował z leszczyńskimi mastersami, a następnie trafił do KKS Gostyń. W tym okresie w Lesznie nie było klubu dla młodzieżowców. – Jazda na rowerze od małego sprawiała mi frajdę. Treningi, a wyścig tym bardziej, to zawsze było wielkie wyzwanie. Już wtedy kolarstwo było bardzo popularne, lecz to amatorskie nie było tak bardzo rozwinięte jak dzisiaj – mówi Hubert Kryś.

Po ukończeniu szkoły średniej i wieku juniora, leszczynianin przeszedł do kategorii U23. W Polsce wyścigów dla młodzieżowców nie było zbyt wiele. Włochy są natomiast prawdziwą kuźnią kolarskich talentów. – Do włoskich klubów trafiają najzdolniejsi juniorzy z całego globu, aby uczyć się kolarstwa. Większości z nich udaje się kontynuować karierę w klubach zawodowych  – opowiada Kryś. Dokładnie tak samo było z Hubertem. W 2002 roku wraz z Toruńskim Klubem Kolarskim trafił do Toskanii, gdzie klub miał swoją bazę i włoskiego sponsora. Umożliwiło mu to starty w wyścigach do lat 23. Jak sam podkreśla, był to kluczowy moment w jego kolarskiej przygodzie. Dwa lata spędził bowiem pod okiem najlepszych trenerów i specjalistów.

W 2004 roku przyszedł czas na kolejny etap w karierze tego młodego sportowca. Trafił do włoskiego klubu, gdzie kontynuował szlifowanie swoich umiejętności. Kolarstwo to nie tylko rower. Hubert wytrwale uczył się języka, diety i taktyki wyścigów. Nie było łatwo – szczególnie w kwestii mentalnej. Kryś był bowiem jedynym obcokrajowcem w zespole. Takie były przepisy włoskiej federacji kolarskiej. Leszczynianin już wtedy marzył o występach w reprezentacji Polski.  A tych na horyzoncie nie było, bo polskie władze tego sportu, nie patrzyły przychylnym okiem na kolarskich emigrantów. Kolarz bronił się jednak osiąganymi wynikami i już w 2005 roku wystartował w Mistrzostwach Świata U23 w Madrycie.

Pełne poświęcenie i przyporządkowanie całego życia kolarstwu szybko procentowało. W 2006 roku Hubert Kryś podpisał zawodowy kontrakt z włoską grupą Ceramica Flaminia. Jego klubowym kolegą był Tomasz Marczyński, aktualnie Mistrz Polski ze startu wspólnego,  reprezentant naszego kraju i nowy zawodnik grupy Lotto Soudal. Kryś w barwach Ceramica Flaminia dwukrotnie wystartował w Tour De Pologne, trzykrotnie w wyścigu dookoła Portugalii oraz w Mistrzostwach Świata Zawodowców w 2008 roku we włoskim Verese. Był to najlepszy okres w jego karierze. – Ubranie biało-czerwonej koszulki to zaszczyt. Łączą się z tym emocje i poczucie spełnienia. Mimo, że związałem moja karierę z Włochami, to i tak czuję się w pełni polskim kolarzem – podkreśla zawodnik. – Z koszulka kadry Polski jestem bardzo związany – dodaje wzruszony.

Po trzech latach spędzonych w Ceramica Flaminia, polityka klubu zmusiła go do szukania innego pracodawcy. Kryś podpisał kontrakt z grupą Cinelli. Niestety wskutek między innymi kryzysu gospodarczego klub zamknięto, a Polak został na lodzie. – Jeszcze w 2009 roku szukałem szczęścia na Gwadelupie – mówi Kryś. Kolarstwo na tej uroczej francuskiej wyspie karaibskiej jest niezwykle popularne. Polak trafił tam dzięki swojemu przyjacielowi, Damianowi Wojciechowskiemu, który ścigał się tam wiele lat.

W 2010 roku Hubert wrócił do Italii. Od tego momentu reprezentuje włoskie kluby amatorskie. Choć amatorskie w wydaniu włoskim, to nie jest odpowiednie słowo. Na półwyspie Apenińskim, takie zespoły zapewniają komfortowe warunki oraz opiekę nad zawodnikiem i jego rodziną. Kryś do dziś zajmuje się wyłącznie swoim ukochanym sportem. – Treningi pochłaniają większą część dnia. Na szczęście moje rezultaty pomagają mi w znajdowaniu klubów, które są bardzo mocno zaangażowane. Finansowo pokrywają mi większość wydatków – zdradza leszczyński kolarz. We włoskich wyścigach amatorskich startuje wielu byłych zawodowców, którym skończyły się kontrakty. Poziom rywalizacji jest zatem bardzo wysoki. – Startuje przede wszystkim w tak zwanych Granfondac. To takie kolarskie maratony, w których uczestniczy nawet sto tysięcy kolarzy. Setka z nich to byli zawodowcy, a reszta to amatorzy, którzy i tak reprezentują niezwykle wysoki poziom – opisuje kolarz.

W maju bieżącego roku Hubert Kryś odniósł spektakularny sukces. Wygrał wyścig Granfondo in Bergamo, uznawany za Giro d’Italia amatorów. – Na tym wyścigu czułem się bardzo dobrze i udało mi się zaskoczyć rywali, atakując zaraz po starcie – opowiada z dumą. Kryś zdeklasował rywali, wyprzedzając drugiego Bernda Horneta o prawie 4 minuty! To nie jedyny sukces leszczynianina. Wraz z klubowym kolegą wybierają najważniejsze wyścigi we Włoszech. Celem zawsze jest zwycięstwo. – Nie zawsze się udaje, ale z podium nie dajemy się zepchnąć – mówi z uśmiechem. Kolarstwo to sport drużynowy. Wielu zawodników w zespole pracuje na jednego lub dwóch liderów. Podobnie, choć nie identycznie jest we włoskich wyścigach amatorskich. – Wyścigi są w większości w górach i selekcja zawodników następuje bardzo szybko. W naszym zespole jestem jednym z dwóch liderów. Startujemy głównie w wyścigach jednodniowych. Do etapówek nie przywiązujemy takiej wagi.

Leszczynianin na treningi poświęca 30 godzin tygodniowo, a jest jeszcze odnowa biologiczna i dieta, które również pochłaniają czas. – Nasze wyścigi często mają ponad 200 km i 5 tysięcy metrów przewyższenia, więc zaangażowanie jest ogromne – zdradza zawodnik. W Italii warunki do treningu są idealne, bo pozawalają wyjechać na trasę już w styczniu. Hubert z rodziną na stałe mieszka we Włoszech. Jego żona i syn często dopingują go na trasach. Polskę odwiedzają jednak bardzo często. – Przyszłość mojego syna wiążę z Polską, dlatego staramy się często wracać do kraju – mówi leszczynianin. Kiedy jest w rodzinnych stronach też często wsiada na rower. Lokalna grupa sympatyków kolarstwa wie o tym doskonale, spotykając go na trasach w okolicach Leszna. Niejednokrotnie jest zatem okazja „wsiąść na koło” Krysia i poczuć jego tempo.

Italia to nie tylko idealne warunki klimatyczne. Tam na drogach roi się od kolarzy. W Polsce chwalimy się narastającą ilością kilometrów ścieżek rowerowych. Nasze przepisy drogowe zabraniają rowerzyście jazdę po ulicy, jeżeli obok znajduje się droga dla rowerów. Kostka, krawężniki co kilkanaście metrów i rolkarze  – to tylko niektóre niebezpieczeństwa, które czyhają na kolarza, jadącego ścieżką. Pamiętajmy też, że często droga rowerowa, to po prostu odpowiedniej szerokości chodnik, który z czasem zmienił swoją funkcję. Jazda ścieżką to świetna forma rowerowej, rodzinnej rekreacji. Kolarz jadący często ponad 40 km na godzinę stanowi na niej zagrożenie dla innych, ale również dla siebie. – To złożony i trudny temat – mówi Hubert Kryś. – We Włoszech brakuje ścieżek, a inwestycje w ostatnich latach są bardzo ograniczone. Częściej spotkać można pasy pobocza dla cyklistów – opisuje.

W Polsce kolarze szosowi spotykają się z falą krytyki ze strony kierowców. Hubert Kryś uważa, że to kwestia przede wszystkim mentalności. – Kiedyś w Polsce posiadanie samochodu podnosiło status społeczny. Mimo, że minęło wiele lat niektórym tak zostało – uważa Hubert. Kolarz jadący samotnie po polskiej drodze nie ma łatwego życia. Nieco większym szacunkiem darzy się grupkę, czy mały peleton. – Oczywiście, we Włoszech również jest niebezpiecznie. Kolarz jest jednak uprzywilejowany. W Polsce kierowca samochodu czuje się ważniejszy – podkreśla. Trudno się z tym nie zgodzić. Tym bardziej, że kolarz na drodze rowerowej może wyrządzić sporo szkód, zarówno uczestnikom ruchu, jak i sobie. Mimo tego, nie brakuje chętnych do uprawiania tego sportu. Leszczyński Maraton Rowerowy, który w tym roku odbył się już po raz dziesiąty pobił rekordy frekwencji. – To jest sport mniej kontuzyjny niż na przykład bieganie. Łatwiej też o dojście do formy przeciętnej osobie, gdyż nie ma takich obciążeń stawów i mięśni – uważa Hubert. – Oczywiście zakup roweru szosowego wiąże się z nieprzeciętnym wydatkiem. Profesjonalny rower szosowy często przewyższa cenę nowego samochodu.  – Jest na szczęście rynek wtórny i coraz większy wachlarz modeli – odpowiada zawodnik.

Kto aktywnie jeździ na rowerze szosowym wie, że kolarstwo to piękny sport. Tych którzy takiej okazji nie mieli, gorąco namawiamy, aby wsiąść na rower. Treningi, a potem udział w wyścigu są świetną formą rywalizacji i sprawdzenia samego sobie. Peleton to miejsce, którego klimat pozwoli oderwać się od codzienności i świadomie rozgościć w teraźniejszości. Kolarstwo daje możliwość spędzenia czasu blisko natury, a cudowny dźwięk wydobywający się spod kół i pedałów ukoi uszy od miejskiego zgiełku.

DANIEL NOWAK

Opublikowano na łamach Reportera Leszczyńskiego

Gdyby stworzyć ranking najbardziej widowiskowo jeżdżących żużlowców, Nicki Pedersen byłby zdecydowanie w czubie. Owa widowiskowa jazda generuje potężne niebezpieczeństwo. Niebezpieczeństwo jest jednak nieodłącznym elementem tego sportu.

Pedersen od wielu lat uznawany jest przez większość kibiców za żużlowego „zabijakę”. W ostatnich tygodniach głośno było w środowisku o incydencie pomiędzy Gregiem Hancockiem, a popularnym „Powerem”. W meczu szwedzkiej Elitserien Duńczyk ostro potraktował rywala, pakując go prosto w płot. Amerykanin długo nie pozostawał dłużny. Szybko podniósł się z toru i znokautował zawodnika Dackarny Malilla. W żużlowym światku incydent szybko stał się gorącym tematem. Nieco odgrzewanym, bo to przecież nie pierwsza taka sytuacja z Pedersenem w roli głównej. Historia jest o tyle interesująca, że sprawiedliwość wymierzał sam Greg Hancock. Dla mniej zorientowanych – najbardziej spokojny i najbardziej ułożony żużlowiec w światowej elicie. Na Amerykanina nałożono karę finansową. Wśród zawodników nie brakowało głosów, że chętnie do kary Hancocka dołożą z własnej kieszeni. „Herbi” szybko jednak uciął te spekulacje. Swoją drogą – czy to nie paradoks? Czy takie zachowania pozostałych żużlowców nie powinny być piętnowane? Negujemy ostrą jazdę Pedersena. Negujmy również zachowanie Hancocka i koalicji żużlowców, która stanęła za nim murem.

Aktualny Indywidualny Mistrz Świata przez wiele lat budował wokół siebie fantastyczny PR. Z pewnością jeden incydent go nie zniszczy. Amerykanin natychmiast po szwedzkim incydencie, w specjalnym oświadczeniu przepraszał za swoje zachowanie. W sposób zdecydowany potępiał jednak zachowanie Pedersena. – Nicki w przeszłości miał konflikty ze sporą liczbą zawodników. Na przestrzeni lat wielu żużlowców wyraziło już swoją opinię o nim, ale nadszedł właściwy moment, aby wstać i przedstawić pewien punkt widzenia. W poprzednich przypadkach nie chciałem się angażować ani reagować na pewny wydarzenia, ale tym razem nie mogłem od tego uciec  – napisał Greg Hancock. Amerykanin informował również, że po całym zajściu Pedersen chciał zamienić z nim kilka słów. Uznał to jednak za prowokację ze strony Duńczyka. Czy słusznie? Tego się nie dowiemy.

Nicki  na swoją „markę” pracował wiele lat. Pachnących gipsem historii z jego udziałem było tyle, że można by napisać książkę. Pedersenowi gwizdy towarzyszą dosłownie na każdej żużlowej arenie. Kibice próbują wyrazić w ten sposób swoja dezaprobatę dla zachowań Duńczyka. Zawodnik najczęściej reaguje szyderczym uśmiechem i prowokacyjnymi gestami w stronę widowni. Twierdzi, że gwizdy nie robią na nim żadnego wrażenia. Nie zmienia to jednak faktu, że takie zachowania mu nie pomagają.   –  Jeżdżę na żużlu od 25 lat, więc nie przejmuję się takimi sytuacjami. Staram się wykonywać dobrze swoją pracę, która daje mi wynagrodzenie. Osobiście, nie mam problemu z gwizdami – mówi Nicki Pedersen.

Wydaje się zatem, że Pedersen nie zamierza się zmieniać. Ani dla siebie, ani dla zawodników, ani a tym bardziej dla kibiców. – Staram się robić swego rodzaju show. Oczywiście, zdarza mi się zagrać ostro, ale bez tego byłoby po prostu nudno. Przez ostatnie lata nie złamałem zasad rywalizacji. Wszyscy popełniają czasem jakieś błędy, po których dochodzi do kontrowersji – uważa trzykrotny Indywidualny Mistrz Świata. W światowej elicie Pedersen nie jest jedynym zawodnikiem jeżdżącym na granicy faulu. Wystarczy przytoczyć takie nazwiska jak: Peter Kildemand, Grigorij Laguta, Matej Zagar, czy Bartosz Zmarzlik. Różnica w przypadku Nickiego jest taka, że dokłada sporo „atrakcji” dodatkowych. Dziwna gestykulacja, prowokacyjne uśmiechy, kontrowersyjne wywiady. To wszystko złożyło się na to, że Duńczyk oceniany jest w sposób indywidualny. Pedersen ocenę powinien zostawić sędziemu. Kibice podobnie.
Niektórzy twierdzą, że Pedersena oklaskują jedynie kibice drużyny, którą aktualnie reprezentuje. To nieprawda. Sam znam kilku wielkich fanów „Powera” z różnych krańców Polski. Co więcej, oni kochają żużel właśnie za takich żużlowców. Sam nie należę miłośników tego zawodnika. Jego obecność w Fogo Unii Leszno traktuję, jak „maszynkę” do zdobywania punktów. Sławny sportowiec to taki, którego cześć kibiców kocha, a część nienawidzi. Przykładem niech będzie Ronnie o’Sullivan. Bezkompromisowy, arogancki, kontrowersyjny pięciokrotny mistrz świata w snookerze. Cześć fanów tego sportu go uwielbia, pozostała nie chce go widzieć. Tak buduje się sławę. Zadajmy sobie zatem pytanie, jaki byłby żużel bez Nickiego Pedersena? Nasz duński stranieri skwitował to wszystko krótko – Nie zachowujmy się jak dzieci i nie płaczmy z byle powodu.

Daniel Nowak

Opublikowano na łamach Reportera Leszczyńskiego